تنها صداست که می‌ماند، آن هم صدای اذان، صدای اذان موذن زاده‌ی اردبیلی. در خبرها دیدم که استاد موذن زاده اردبیلی، در بیمارستان مداین بستری است. زندگی همین است. خداوند به پیامبر هم می گوید تو هم روزی ازین جهان سفر می‌کنی. اما مهم این است که انسان وقتی به گذران عمر خود می‌اندیشد ببیند از او اثری بر جای مانده است. اثری که قلب‌ها را گرم می‌کند و سینه‌ها را سرشار از شوق و چشم‌ها را غرق اشک. اذان موذن زاده اردبیلی یک اتفاق است در تاریخ اذان و نیز تاریخ موسیقی‌ما. دوست موسیقی شناسی سال‌ها پیش می‌گفت: اگر خداوند بیات ترک را دوست نداشت، اذان موذن زاده در این نغمه این گونه جان‌ها را به پرواز در نمی‌آورد، گفت سرت را بیار قدری نزدیکتر!صدای آرامش را در گوشم مثل زمزمه‌ای احساس می‌کردم.
"ببین پسر! خدا هم وقتی خیلی تنهاست به اذان موذن زاده گوش می‌کند!"
